Ο Λουΐ Σαλά-Μολένς παίρνει το «θείο λόγο» και τον διαβάζει, χωρίς να αλλάζει ούτε τη σειρά των επεισοδίων ούτε τη γραμμικότητα της θεωρίας της οποίας αυτά τα επεισόδια αποτελούν την πρακτική εφαρμογή. Περνάει μόνο από το κόσκινο της στοιχειώδους λογικής αυτό που προσβάλει (συχνά κατά τρόπο κωμικό ή απερίγραπτα τερατώδη) κάθε δυνατή έννοια λογικής. Παίζει σοβαρότατα το παιχνίδι που η «αποκάλυψη του θείου λόγου» επιβάλλει στον πιστό να παίξει -«υπαγορεύει ο Θεός, δεν θα μπορούσε να πει ψέματα»- και ταυτόχρονα, το παιχνίδι που επιβάλλει ο ορθός λόγος -«ορίστε, λοιπόν, με τι φρικαλεότητες τρέφουν την ψυχή του πιστού για να τον διαπαιδαγωγήσουν».
Μετά τις εργασίες του πάνω στο δίκαιο, την ιερά εξέταση, τη σύγχρονη δουλεία, ο Λουΐ Σαλά-Μολένς συνεχίζει εδώ την αναζήτηση του ανθρώπου εν μέσω των φωνασκιών του Θεού.
Δεν πρόκειται, φυσικά, για μια εξήγηση της Βίβλου, αλλά για μια ριζική κριτική των κοινωνικών θεμελίων του ιουδαιο-χριστιανισμού μέσα από τα ίδια τα ιερά κείμενά του.